ഓര്‍മചെപ്പില്‍ നമ്മള്‍ എന്നും സൂക്ഷിക്കുന്ന ഒരു മയില്പീലിയാണ് ഭാരതപ്പുഴ...
നമ്മുടെ സ്വകാര്യ അഹങ്കാരം...
അമ്മയുടെ മടിയില്‍ തല ചായിക്കുമ്പോള്‍ കിട്ടുന്ന സുഖമാണ്
ഭാരതപ്പുഴയുടെ തലോടല്‍...
ആ ദിവ്യ സ്പന്ദനം സ്വപ്നം കണ്ടുറങ്ങിയ പകലുകള്‍ ഉണ്ടെനിക്ക് പറയാന്‍...
മടുപ്പിക്കുന്ന സാഹിത്യ ക്ലാസ്സുകളില്‍
പുഴയുടെ സ്പന്ദനം, അതിന്റെ നനുത്ത മണല്‍ വിരിച്ച തീരങ്ങള്‍
ഇവയൊക്കെ ആയിരുന്നു എന്റെ ആവേശങ്ങള്‍...
എം ടി യുടെ കഥകളില്‍ ഞാന്‍ വായിച്ചു അനുഭവിച്ച
പി യുടെ കവിതകളില്‍ നിറഞ്ഞു നിന്ന നാട്ടിന്‍പുറത്തുകാരിയായ സുന്ദരി...
ഓര്‍മകളുടെ അദൃശ്യമായ തീരങ്ങളില്‍ എവിടെയോ
പുഴയിലെ തണുത്ത വെള്ളത്തില്‍ എന്റെ കാല് നനയ്ക്കുന്നത് ഞാന്‍ സ്വപ്നം കണ്ടു...
അതിന്റെ സുഖത്തില്‍ മയങ്ങിയപ്പോള്‍
ഒരു തൂവല് പോലെ ഒഴുക്കിനൊപ്പം ഞാന്‍ ഒഴുകുന്നത്‌ കണ്ടു പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു...
എന്നും പതിനാരുകാരിയാണ് എന്റെ മനസ്സിലെ പുഴ
എന്നാല്‍ നേരില്‍ ഞാന്‍ കണ്ടതോ വെറും ഒരു മണല്‍ക്കാട്...
വിരിമാറിലൂടെ ചാല് പോലെ ഒരല്പം 'ജലം'
നഗ്നയായ പുഴ നാണം മറയ്ക്കാന്‍ ഒരല്പം ജലത്തിനായ്‌ കേഴുന്ന കാഴ്ച...
പുഴയെ കാണാന്‍ കൊതിച്ചു നിന്ന എനിക്ക്
ഒരിക്കല്‍ കൂടി നോക്കാന്‍ മടിതോന്നി... ഒപ്പം വേദനയും
പിന്നീട് ഒരു ഋതുവിനും ഒരു വേനലിനും ശേഷം
പറയാതെ വന്ന തുലാമഴയില്‍ നിലാവിന്റെ വെള്ളിവെളിച്ചത്തില്‍
ഞാന്‍ കാണുമ്പൊള്‍നിറയൌവനം തുളുമ്പി പുഴ ചിരിക്കുന്ന കുളിര്പിക്കുന്നകാഴ്ച..
അത് കണ്ടപ്പോള്‍ തന്നെ ഉള്ളു തണുത്തു...
അതില്‍ മുങ്ങി നിവര്‍ന്ന പോലെ ഒരു കുളിര്...
എത്ര കണ്ടാലും കൊതി തീരാത്ത പോലെ...
കൊതിപ്പിക്കുന്ന ഒരു ചന്ദം ഉള്ളില്‍ നിറച്ചു ചിരിച്ചു പുഴ ഒഴുകുന്നു...
കണ്ണിനും മനസ്സിനും വാരിക്കോരി ഉല്‍സവ ക്കാഴ്ച കൊടുക്കുന്ന നിന്നോട് പറയാന്‍ ഇത്രമാത്രം...
"take care of yourself..."
